Prawo handlowe międzynarodowe

Czy dochodzenie i windykacja wierzytelności w Austrii lub obrona przed podnoszonymi roszczeniami musi być zmorą polskiego przedsiębiorcy?

Poniższymi wyjaśnieniami przedstawiam tryb postępowania cywilnego w Austrii i staram się na podstawie mojego wieloletniego doświadczenia jako polskojęzyczny adwokat w Austrii przekonać czytelnika, że jednak nie. 

W moim wpisie Okres gwarancyjny a termin do dokonania aktów należytej staranności z dnia 13.06.2016 poddałem krytyce wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach o sygnaturze akt sprawy V ACa 321/15 z dnia 4.12.2015 r. 

O przypozwaniu w sporach z międzynarodowej umowy sprzedaży pisałem już w moim wpisie z dnia 10.05.2016 r.

Napomknąłem również o skutkach przypozwania na bieg terminu przedawnienia. Niniejszym wpisem przedstawiam szerzej problematykę wpływu przypozwania na przerwanie biegu przedawnienia roszczeń. 

Kilkakrotnie dokonywałem już wpisów na temat obowiązku kupującego do dokonania aktów należytej staranności w postaci zbadania nabytych towarów oraz poinformowania sprzedawcy o wykrytej niezgodności towaru z treścią umowy. 

W moim wpisie z 5.02.2016 omawiałem terminy przedawnienia roszczeń wynikających z międzynarodowej umowy sprzedaży, gdy umowa podlega ocenia prawa polskiego. 

U podstaw niniejszego wpisu leży następujący stan faktyczny.

Polska firma handlowa zawarła z austriackim producentem umowę sprzedaży 100 ton gliceryny farmaceutycznej. Do transakcji doszło późną jesienią a odbiór towaru miał nastąpić początkiem lutego. Polska firma handlowa była zobowiązana do odbioru produktu własnym transportem. 

We wpisie O powództwie gwarancyjnym i interwencyjnym w międzynarodowym obrocie handlowym z dnia 28.03.2016 opisywałem problematykę powództwa gwarancyjnego oraz interwencyjnego w postaci „przypozwania w formie powództwa”. 

W moich poprzednich wpisach poruszałem problematykę obowiązku zachowania przez kupującego aktów należytej staranności w postaci wymogu zbadania towaru.

Powołując się na liczne orzecznictwo sądów państw stron Konwencji Wiedeńskiej opisywałem jakie metody badawcze powinien podjąć kupujący celem ustalenia braku zgodności towaru z umową. 

W swej praktyce często jestem konfrontowany z pytaniem, czy kupujący może odmówić zapłaty, gdy po odbiorze towaru ujawnią się wady?

Strony umów posługują się instytucją potrącenia celem umarzania wzajemnych wierzytelności. W obrocie międzynarodowym powstaje pytanie, wg jakiego prawa należy oceniać dopuszczalność dokonania potrącenia. 

Producent urządzeń dźwigowych mający siedzibę na terytorium Niemiec sprzedał polskiej firmie handlowej dźwig przeładunkowy.
Handlowiec odsprzedał dźwig do pewnego portu przeładunkowego w Polsce udzielając 2 letniej gwarancji jakości.
Po trzech latach od sprzedaży dźwig uległ katastrofie. W wyniku katastrofy zginął pracownik portu.
Jak wykazały badania przyczyną złamania części nośnej był błędnie wykonany spaw.
Wada spawu nie była do wykrycia przez kupującego w chwili przekazania rzeczy nabywcy.
Strony dokonały wyboru prawa polskiego oraz zapisu na Sąd Arbitrażowy w Wiedniu.
Polski handlowiec zamierza pozwać niemieckiego producenta do sądu.

W przewodniku po Konwencji Wiedeńskiej pisałem już o konieczności przeprowadzenia przez kupującego kontroli dostarczonego towaru pod kątem zgodności z umową lub stanem techniki.
Teraz przyszedł czas na wyniki kontroli ... 

Pojęcie powództwa gwarancyjnego oraz interwencyjnego jest obce polskiemu kodeksowi postępowania cywilnego.

Nie oznacza to jednakże, że powództwo gwarancyjne lub interwencyjne pozbawione jest praktycznego znaczenia dla polskich przedsiębiorców biorących udział w międzynarodowym obrocie gospodarczym. 

Podstawowym zobowiązaniem nabywcy towaru w świetle Konwencji Wiedeńskiej jest jego kontrola na zgodność z właściwościami ustalonymi w umowie.
To wyrażone w art. 38 Konwencji Wiedeńskiej zobowiązanie kupującego ma na celu z jednej strony ochronę nabywcy, tak aby zminimalizować prawdopodobieństwo wystąpienia szkody a z drugiej strony ma stworzyć sprzedawcy możliwość przygotowania się na negocjacje z kupującym oraz zabezpieczenie dowodów. 

W praktyce obrotu gospodarczego przedsiębiorcy posługują się Ogólnymi Warunkami Umów (OWU) a to z zamiarem włączenia ich do umowy stron.

W OWU zawierane są postanowienia dotyczące praw i obowiązków stron wynikających z umowy, sposób jej wykonania oraz skutki niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. 

Przy podejmowaniu kontaktów handlowych z partnerami zagranicznymi strony często pomijają kwestię, jakie prawo (prawo którego państwa) znajdzie zastosowanie przy ocenie praw i obowiązków stron umowy.

Austriacki Sąd Najwyższy OGH zajmował się w postępowaniu o sygnaturze akt 4 Ob 131/15s pytaniem prawnym, czy dochodzenie roszczeń wg art. 75 Konwencji wiedeńskiej wymaga bez wyjątku złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy. 

W mojej praktyce, jako adwokatowi wykonywującemu zawód Polsce, Austrii i w Niemczech i reprezentującemu swoich klientów przed sądami polskimi, niemieckimi oraz austriackimi, nierozłącznym staje się pytanie ze strony klientów o długość okresu przedawnienia roszczeń z umowy sprzedaży w międzynarodowym obrocie gospodarczym.